စာအုပ်သစ်လေးတွေ ထွက်လာပြီနော်။ မဟာစာပေရဲ့ စက်တင်ဘာလထုတ်အဖြစ် တစ်တိုက်တည်းကနေ တစ်လတည်းမှာ တစ်ပြိုင်တည်း အတူထွက်လာတဲ့ စာအုပ်နှစ်အုပ်ပါ။ နှစ်အုပ်စလုံးကို မကြာခင်ရက်ပိုင်းမှာ စပြီး ဖြန့်ချိပါတော့မယ်။ ကလောင်သစ်ပေမဲ့ ပရိသတ်ရှိပြီးသား ဖြစ်တဲ့ ဆရာမ “မဧကံ” ရဲ့ ပထမဆုံး ထုတ်ဝေမှု လုံးချင်းဝတ္ထု “ညီမလေး The

အတိတ်စိုက်ခင်းအတွက် အမှာ အတိတ်စိုက်ခင်းဟာ ကျွန်မရဲ့ ငယ်စဉ်ကာလ အပိုင်းအခြားတွေကို ပြန်လည်ပုံဖော်ထားတာမို့ မူလတန်းအရွယ်ကနေ တက္ကသိုလ်မတက်ခင်ထိ ခုနှစ်တွေပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ အတိတ်စိုက်ခင်းထဲမှာ ပါရှိတဲ့ နာမည်တွေဟာ လွှဲသုံး ထားတာ ရှိသလို၊ တိုက်ရိုက်သုံးထားတာ ရှိပေမယ့် အချို့ သော အဖြစ်အပျက်တွေ တိုက်ဆိုင်မှု ရှိခဲ့ရင် ကျွန်မရဲ့

နှင်းမုန်တိုင်းတွေ သည်းသည်းထန်ထန် တိုက်ခတ်နေတဲ့ တစ်ခုသော ဇန်နဝါရီညမှာ တာကာမေးစ်မြို့လေး ကျိန်စာစသင့်ခဲ့တယ်။ ပထမဆုံးသားကောင်က မီးရထားလမ်းပြ အာနီပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ နောက်တော့ တစ်လမှာ တစ်ကြိမ် လူတွေ၊ တိရစ္ဆာန်တွေ ရက်ရက်စက်စက် အသတ်ခံရတယ်။ ဒီအထဲမှာ အသက်မသေဘဲ ထူးထူးခြားခြား ကံကောင်းခဲ့တာကတော့ ၀ှီးချဲနဲ့ နေရရှာတဲ့ ဒုက္ခိတလေး

  မပြီးဆုံးသေးတဲ့ အနှောင်အဖွဲ့တွေ အကြောင်းကို ဖွဲ့ထားတဲ့ ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ပါ။ အရင်ဘဝကို ယုံကြည်သလား လို့ မေးရင် ကိုယ်တိုင် မတွေ့ကြုံခဲ့ရတာမို့ ယတိပြတ် ယုံကြည်လှသူရယ် မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မတို့ဟာ ရှေးဘဝတွေနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို အများကြီး ကြားဖူးကြပါတယ်။ ဒါတွေကို အခြေခံပြီး “

  “ မြက်ခင်းပြင် အလွတ်” လို့ ကြားရတိုင်း ကျွန်မအလွန် တန်ဖိုးထားရတဲ့ တစ်စုံတစ်ခု အကြောင်းလိုပါပဲ။ ကျွန်မ ဖန်တီးခဲ့ရတဲ့ ဝတ္တုတွေထဲမှာ ခံစားမှုအား ထည့်လို့ အကောင်းဆုံးနဲ့ ဇာတ်ကောင် တစ်ယောက်ချင်းစီရဲ့ ပုံစံ တွေကို အကြိုက်ဆုံး ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ ဝတ္တုပါ။ “ ကဲ

  ကျွန်မဟာ ဝတ္တုရေးသူ တစ်ယောက်အနေနဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ မွေးဖွားရာဒေသနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အကြောင်း အရာတွေကို ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ် အဖြစ် ဖန်တီးပြီး စာဖတ်သူတွေဆီ ပေးပို့ချင်တဲ့စိတ် အမြဲ ရှိခဲ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ့ “ အနောက်အရပ်ဆီမှာ ငို”ကို ဖန်တီးဖို့ ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။ အနောက်အရပ်သူ ဖြစ်တဲ့ ကျွန်မက

  နေထိုင်ကျင်လည်ရတဲ့ နေရာအဝိုင်းအဝန်းကို အမြဲတစေ သတိပြု ကြည့်မိတတ်တဲ့ ကျွန်မက မော်လမြိုင် မှာ နေခဲ့စဉ်မှာလည်း ပတ်ဝန်းကျင် အငွေ့အသက်နဲ့ အရိပ်အယောင်တွေကို ဖမ်းဆုပ် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ နေထိုင်စဉ် အတွင်း ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ခဲ့ရသူတွေက တစ်ဆင့် သိခဲ့ရတဲ့ အကြောင်းအရာတွေ ရှိသလို ကိုယ်တိုင် တွေ့ကြုံခဲ့ရတဲ့ ဖြစ်ရပ်တွေလည်း

“… ကွင်းပြင်ကျယ် မြက်ရိုင်းတောကြီးထဲ ရောက်သွားကာ ပြန်ထွက်မရဘဲ ဒုက္ခထဲ တဲဝဲလည်ဖြစ်နေသည့် လူတစ်စုအကြောင်း။ ဒီကားကိုကြည့်ရတာက လူသား၏ ဖြစ်တည်မှု အစွမ်းအစကိုပင် ပြက်လုံးထုတ်ထားသလိုရှိသည်။ သူတို့ဘေးတွင် ပတ်ပတ်လည် ဝန်းရံနေသည့် မြက်ရှည်ပင်များအလယ်၌ ကူညီရာမဲ့ ထွက်ပေါက်မဲ့ ဘဝဖြင့်” (သစ္စာနီ၏ ကိုဗစ်-19 အော်ပရာ မှ) –

(ကိုယ်တိုင် ကြုံတွေ့ခဲ့သမျှ ဘဝရဲ့မှတ်တမ်းတချို့ ချရေးဖြစ်တဲ့အခါ ရင်ထဲမှာနာကျင်စွာ) ၁၉၉ရ ခုနှစ်မှာ မလေးရှားကနေပြီးတရားမဝင်အလုပ်လုပ်ရင်း ပြန်လာခါစအချိန်ဟာ အရင်းကျေရုံကလွဲ စာရေးသူရဲ့ဘဝရှေ့ရေးအတွက် ငွေးကြေးအားဖြင့်သိပ်များများစားစားမပါလာခဲ့ပါဘူး။အဲ့ဒါကြောင့် တစ်လလောက်ပဲအိမ်မှာနားပြီး သင်တော်မယ့်အလုပ်တွေကို ရန်ကုန်မှာပဲပြန်လုပ်ခဲ့ရပါတယ်။ မလေးရှားကို အောက်လမ်းကနေပြီး တရာမဝင် ဝင်ခဲ့ရတာတွေ။ကြုံဆုံလာရတဲ့ အခက်အခဲတွေ။အမှန်တကယ်အဖမ်းခံရလို့ ထိန်းသိမ်းရေးစခန်းရောက်သွားခဲ့တာတွေ။မလေးရှားနိုင်ငံ ပါဟန်းပြည်နယ် ကင်မရမ်းမြို့ကလေးမှာရှိတဲ့ ကန့်မ့် ထဲကတာဝန်ရှိသူတွေရဲ့

(ဝတ္ထုကို ဝတ္ထုလိုပဲခံစားစေချင်တာ ရင်ထဲကဆန္ဒအမှန်ပါ) ပြောင်းလဲသွားတဲ့ခေတ်အခြေအနေနဲ့ ကိုဗစ်၁၉ ကပ်ရောဂါ ပြီးသွားတဲ့အခါမှာတော့ စာရေးသူအပါအဝင် ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်က လူတော်တော်များများ ဒုက္ခ၊သုက္ခပေါင်းစုံနဲ့ကျန်ရစ်ခဲ့ကြပါတယ်။အဆင်မပြေမှုတွေနဲ့နပန်းလုံးကြရပါတယ်။စာရေးသူရဲ့ မဖြစ်စလောက်ဆေးဆိုင်ကလေး အရင်းပြုတ်သလိုလို ဖြစ်လာတဲ့အတွက် အရင်းထပ်မထည့်နိုင်တော့ပါဘူး။အရင်းမဖြည့်ဘဲလက်ကျန်ကလေးတွေထုတ်ရောင်းရင်း အမယ်တွေကနည်းလာတဲ့အတွက် ဖောက်သည်တွေနည်းပြီး ဆိုင်ပြုတ်တဲ့ဘဝရောက်ရပါတယ်။ အစ်ကိုနဲ့အစ်မရဲ့ ကူညီထောက်ပံ့မှုတွေကြောင့်သာ ထမင်းမငတ်ခဲ့တာလို့ပြောရင် ရပါတယ်။စာရေးသူလို ကြောထောက်နောက်ခံရှိတဲ့ လူတွေအတွက် သိပ်အဆိုးကြီးဒုက္ခမရောက်ခဲ့ပေမယ့်