အရွယ်ရောက်ပြီးသူတိုင်း ဆယ်ကျော်သက်ဘဝကို ဖြတ်သန်းခဲ့ဖူးပါတယ်။ လူတွေဟာ လူမျိုး၊ ဘာသာ၊ နေထိုင်ရာဒေသ၊ အသားအရောင်၊ ရုပ်ရည် မည်သို့ပင် ကွဲပြားပါစေ .. ဆယ်ကျော်သက်ဘဝမှာ ကိုယ်စီကိုယ်စီ အမှတ်တရတွေ ရှိကြတာချင်းတော့ တူညီကြပါလိမ့်မယ်။ ဆရာ’မင်းဝေဟင်’ရဲ့ ‘ငါ့အခန်း မျက်နှာကြက်က ကြယ်ကလေးတွေ’မှာ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် လူငယ်တစ်ယောက် ဖြတ်သန်းတဲ့ ဘဝမျက်နှာစာတွေကို ဖတ်ရှုရမှာပါ။ ကျော်စည်သူဆက်ဟာ မောင်နှမရင်းချာ မရှိသူ တစ်ဦးတည်းသောသား၊ မိခင်က ပလာဇာမှာ ဖက်ရှင်ဆိုင်ဖွင့်ထားပြီး ဖခင်က သုံးသုံးဖြုန်းဖြုန်း စီးပွားရေးသမား၊ ပျော်သလိုနေတတ်တဲ့ မိဘနှစ်ပါးရဲ့ ကြားက ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် .. တိတိကျကျဆို ဆယ်တန်းအရွယ်မှာ ကျော်စည်သူဆက်ရဲ့ ဖခင်ဟာ ဘောလုံးပွဲအလောင်းအစားကြောင့် အဆင့်မြင့်အိမ်ရာထဲ ခြံနဲ့တိုက်နဲ့ နေရတဲ့ဘဝကနေ တောင်ဒဂုံဘက်ကို အထည်ကြီးပျက်ဘဝနဲ့ ရောက်သွားတယ်။ မိဘရဲ့ ဂရုအစိုက်မခံရမှု၊ ကျဆင်းသွားတဲ့ မိသားစုအခြေအနေတွေကြောင့် သူ့ဘဝရဲ့ ရွှေရောင်နေ့ရက်ကာလတွေဟာ မျှော်လင့်သလို ဖြစ်မလာတာတွေ ကြုံခဲ့ရတယ်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ရိုက်ခတ်လာတဲ့ ဘဝနေ့ရက်တွေကို ရင်ဆိုင်ရတဲ့ ဇာတ်ကောင်လူငယ်လေးရဲ့ ရင်တွင်းစကားတွေကို ဒီဝတ္ထုမှာ စာဖတ်သူတို့ကို တိုက်ရိုက်ပြောဟန်နဲ့ ရေးဖွဲ့ထားတယ်။

“ငါတို့အခန်းရဲ့ အတန်းပိုင်ဆရာမလား၊ ထိုင်ပြောနေရရင် ညနေကျောင်းဆင်းချိန်တောင် ပြီးမှာမဟုတ်၊ ၃၁ ဘုံမှာ အရစ်နိုင်ဆုံးသော ဆရာမ”

“အခု တောင်ဒဂုံပြောင်းလာရတော့ ပင့်ကူအိမ်လေးနဲ့ ဟမ်းစတားအိမ်လေးတွေ ငါ ဒီအိမ်အထိ သယ်လာခဲ့တယ်ဆိုပေမဲ့ မျက်နှာကြက်မှာ ကြယ်ကလေးတွေ ရှိတဲ့ ဒီအိမ်လေးရဲ့ ငါ့အခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲမှာ သူတို့တွေလည်း အနေကျပ်ကျပ်၊ ငါလည်း အနေကျပ်ကျပ်”

“ဟင် .. ဒါဆို ဖေဖေကရော … ငါရခဲ့တဲ့ အနံ့တွေရပြီး တစ်ညလုံး တစ်နေ့လုံး နောက်ထပ် အဲ့ဒီအနံ့တွေကိုပဲ ထပ်ကာထပ်ကာရပြီး ငါ့လို အိပ်မရဘဲ ဖြစ်နေမှာမျိုးလား”
.
မင်းဝေဟင်ဟာ ရွှေအမြုတေ(ဝတ္ထုတို)ဆု ၁ ကြိမ်၊ ရွှေအမြုတေပရိသတ်အကြိုက်ဆု ၂ ကြိမ်၊ နှင်းဆီသူရဲကောင်းစာပေဆု ၁ ကြိမ် ရခဲ့ကာ ၂၀၁၆ ခုနှစ်မှာ အမျိုးသားစာပေ(ဝတ္ထုတို)ဆုကို ဆွတ်ခူးထားခဲ့သူတစ်ဦးဖြစ်ပါတယ်။ ဝတ္ထုတိုစုစည်းမှုစာအုပ်များ၊ မဂ္ဂဇင်းဝတ္ထုရှည်စုစည်းမှုတို့ ထွက်ရှိခဲ့ပြီး ပရိသတ်အားပေးမှု အခိုင်အမာရရှိထားသူဖြစ်ကာ ‘ငါ့အခန်း မျက်နှာကြက်က ကြယ်ကလေးတွေ’ က ဆရာမင်းဝေဟင်ရဲ့ ပထမဆုံး လုံးချင်းဝတ္ထုစာအုပ်ဖြစ်ပါတယ်။

အိပ်မက်မက်တယ် … “သူ အိပ်မက်ထဲမှာ မြင်တာက အရိုးစုတစ်စုနဲ့ မြေအိုးတစ်လုံး၊ အဲ့ဒီနှစ်ခုက သပ်သပ်စီ မဟုတ်။ အရိုးစုက မြေအိုးကို ပွေ့ဖက်ထားသလို။ သူကြည့်နေရင်း အရိုးစုထံက ညည်းသံကြားသလား၊ ဒါတင်မက အရိုးစုက သူ့ကို ပြန်ကြည့်နေသလား၊ ကြောက်မိနေသလား မကြောက်မိနေသလားဆိုတာထက် စိတ်ဝင်စားမှုက ပိုနေတော့ ….”

အိပ်မက်ဆိုတာ စိတ်စွဲလို့ မက်တာလား .. ? တစ်စုံတစ်ခုက နိမိတ်ပေးချင်လို့ မက်တာလား .. ?
တချို့အိပ်မက်တွေက မက်ပြီး မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဖြစ်သွားတတ်ပေမယ့် တချို့အိပ်မက်တွေက လက်တွေ့ဘဝမှာ တိုက်တိုင်ဆိုင်ဆိုင် ဖြစ်လာလေတော့ … ။

ဒေါက်တာအောင်နိုင်သူ ရှေးဟောင်းသုတေသနဆိုင်ရာ အထောက်အထားများ ထားသိုရာ ဗဟိုဌာန၊ (အိုးနှင့်အိုးခြမ်းကွဲဌာန)က အိုးခြမ်းကွဲများ စုဆောင်းထိန်းသိမ်းရေးတာဝန်ခံ။ သုတေသနလုပ်ငန်းမှာ ဘဝကြီးတစ်ခုလုံး စိတ်ပါဝင်စားစွာ အချိန်ပေး မြုပ်နှံထားသူတစ်ဦးဖြစ်ပြီး အလုပ်နဲ့ ဘဝ တစ်ထပ်တည်းကျတဲ့ ပညာရှင်တစ်ဦး။ စာတမ်းတစ်စောင် ပြုစုနေချိန်မှာ အရိုးစုတစ်စုက ထူးခြားတဲ့ ဒီဇိုင်းလက်ရာနဲ့ အိုးတစ်လုံးကို ဖက်ထားတာကို အိပ်မက်မက်မြင်ပြီးတဲ့ နောက်မှာပဲ ဒေါက်တာအောင်နိုင်သူဟာ အပြင်လောကမှာပါ အိပ်မက်ထဲကအတိုင်း အံ့အားသင့်စွာ ထပ်တူမြင်တွေ့ခဲ့ရတယ်။ သူမြင်တွေ့ခဲ့ရတဲ့အိုးပေါ်မှာက သီရိဝစ္ဆတံဆိပ်နဲ့။

ဒီလိုနဲ့ ဒေါက်တာအောင်နိုင်သူနဲ့ ဘဝမှာ ထူးခြားတာတွေ ကြုံလာခဲ့တယ်။ ရုတ်တရက် အပြင်းအထန် ခေါင်းကိုက်ရာက ရောက်မှန်းမသိ ရောက်သွားတဲ့ မြို့တစ်နေရာက သီရိဝစ္ဆအိုးရုံ၊ သီရိဝစ္ဆအိုးရုံလုပ်ငန်းက မိန်းမချောလေး အိမ်မွန်၊ တစ်ချိန်က မီးလောင်ကျွမ်းမှု၊ အိပ်မက်နဲ့ ပြင်ပလောက ထပ်တူကျတဲ့ အရိုးစုနဲ့ မြေအိုး၊ သီရိနဲ့ အောင် ဆိုတဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦး၊ ငယ်သူငယ်ချင်းရဲ့ မနာလိုစိတ်၊ ဖြေရှင်းရခက်တဲ့ အမှန် အမှားပြဿနာနဲ့ နောက်ကွယ်က လာဘ်ပေးလာဘ်ယူ ချစားမှု။

ဆရာမခတ္တာခင်ရဲ့ ရှေ့ကထွက်ရှိခဲ့တဲ့ ဝတ္ထုကောင်းများနည်းတူ .. အစတစ်မျက်နှာ ဖတ်မိတာနဲ့ အဆုံးထိ ရင်တမမနဲ့ ဖတ်ရှုရမယ့် ရသဇာတ်လမ်းကောင်းတစ်ပုဒ် “ထုံးဆက်လက်ကျန်”။ ဒီစာအုပ်မှာ ဆရာမ ခတ္တာခင်ဟာ မြေအိုးနဲ့ အိုးခြမ်းကွဲတွေရဲ့ သုတေသနဆိုင်ရာ အချက်အလက်တွေကို တိတိကျကျ လေ့လာပြီး ဇာတ်လမ်းထဲမှာ ပါးပါးလှပ်လှပ်လေး ထည့်ရေးထားပါတယ်။ စာရေးသူရဲ့ ရသအရေးအသားကျွမ်းကျင်မှု၊ စိတ်ဝင်စားဖွယ် ဇာတ်ကောင်မွေးမြူနိုင်မှုနဲ့ နောက်ခံဇာတ်လမ်းတို့ကြောင့် သုတေသနအချက်အလက်တွေဟာ ဝတ္ထုထဲ ပျင်းစရာ ဖြစ်မနေဘဲ ဇာတ်လမ်းအချိတ်အဆက်တို့မှာ ပိုလို့ အားကောင်းလာစေခဲ့တယ်။ စာအုပ်ဖတ်ပြီးသွားတာတောင် အဓိကဇာတ်ကောင် ဒေါက်တာအောင်နိုင်သူနဲ့ အိမ်မွန်တို့ဟာ စာဖတ်သူရဲ့ အတွေးထဲမှာ ဆက်ပြီး ရှိနေဦးမယ့် စာအုပ်မျိုး ဖြစ်ပါတယ်။