Note 43 ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကလေးဟာ စိတ်ခံစားချက်ကို ဖောက်ထုတ်လိုစိတ်နဲ့ ရေးသားထားပါတယ်လို့ စာရေးဆရာမငွေတီဦးက ဖွင့်ဆိုထားပါတယ်။ ဆရာမက စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို မှတ်သားထားချင်စိတ်နဲ့ ဒီစာအုပ်ပါ အကြောင်းအရာတွေကို စုစည်းထားခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

Note 43 ထဲမှာဆိုရင် ဆရာမငွေတီဦးဟာ ဖျတ်ခနဲ မြင်တွေ့လိုက်ရတဲ့ အရာ‌တွေကိုတွေ့ကြုံခဲ့ရတဲ့ ဖြစ်စဉ်လေးတွေနဲ့ ချိန်ထိုးနှိုင်းယှဉ်ပြသွားတာကို ဖတ်ရှုရပါလိမ့်မယ်။ ဒီစာအုပ်လေးဟာ ဘာနဲ့တူသလဲဆိုရင် အသိမိတ်ဆွေတစ်ယောက်က သူ့အတွေ့အကြုံ၊ သူဖြတ်သန်းလာရတဲ့ဘဝ၊ သူ့ခံယူချက်တွေကို စာဖတ်သူကို ရင်ဖွင့်ပြောဆိုနေသလိုပါပဲ။ စကားပြောဖော်တစ်ယောက် ဘေးနားရောက်နေသလိုမျိုးပေါ့။

အချိန်နဲ့အမျှ လူသားတို့ ဖြတ်သန်းနေရတဲ့ နေ့စဉ်ဘဝတွေဟာ ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ရာတွေ၊ နာကျင်ခက်ခဲမှုတွေ ပြည့်နှက်နေတတ်တာပဲမဟုတ်လား။ ဒါ‌ပေမဲ့ တခါတလေမှာလည်း မြန်မြန်ပဲ ပျောက်ကွယ်သွားတတ်ပြီး လူတွေရဲ့ မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ အမှတ်ရစရာအနေနဲ့သာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဆရာမငွေတီဦးကတော့ သူ့ဘဝရဲ့ စိတ်ဝင်စားဖွယ် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို စုစည်းထားလိုက်ပြီး မှတ်စုစာအုပ်လေးတစ်အုပ်အဖြစ် အကောင်အထည် ဖော်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီစာအုပ်လေးဟာ အဖိုးတန်သော မိတ်ဆွေကောင်းတစ်ဦးလိုမျိုး ကိုယ့်ဘေးနားမှာရှိနေနိုင်ပါတယ်။

Note 43 ကို ပိုပြီးထူးခြားစေတာက ဆရာမရဲ့ ၄၃ နှစ်ပြည့် မွေးနေ့နဲ့လည်း တိုက်ဆိုင်နေတာပါ။ ဒါကြောင့် ငလျင်ဘေးအတွက် အများနည်းတူ ကြေကွဲထိခိုက်‌နေတဲ့ ဆရာမဟာ ဒီစာအုပ်လေးကရလာတဲ့ အကျိုးအမြတ်တွေကို လိုအပ်တဲ့နေရာတွေဆီသာ စီးဆင်းစေမှာဖြစ်ပါတယ်။

Note 43 ဟာ ဖတ်ရှုသူအပေါင်းကို အတွေးအမြင်သစ်များ၊ ဗဟုသုတများနဲ့ ရယ်မောပျော်ရွှင်ဖွယ် စိတ်ခံစားချက်အစုံ ပေးစွမ်းနိုင်ပါလိမ့်မယ်။ လူတစ်ယောက်က တခြားလူတစ်ယောက်ကို သူ့ဘဝရဲ့ခံယူချက်၊ ခံစားချက်တွေပေါ်မူတည်ပြီး အမှားတွေကိုလည်း ထောက်ပြပေးထားတာမို့ လမ်းမှန်ကိုပြပေးတဲ့ မီးအိမ်လေးတစ်လုံးနဲ့လည်းတူပါတယ်။ ဒါကြောင့် Note 43 ကို အနီးအနားမှာထားပြီး ဖတ်ကြည့်ကြဖို့ တိုက်တွန်းလိုက်ပါရစေ။

ဆရာဦးအောင်သင်းရဲ့ ” တစ်ခါတုန်းကတပည့်တွေနှင့် အခြားပင်ကိုယ်ရေးဆောင်းပါးများ ” ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကလေးဟာ လူငယ်တွေနဲ့ စကားပြောဆိုခြင်းလို့ အမည်တပ်ရမလိုပါပဲ။ သူ့ဆောင်းပါးတွေထဲမှာ လူငယ်တွေကို အားကိုးလိုစိတ်၊ ကျေးဇူးတင်စိတ်၊ အမှားအမှန်ကို သင်ခန်းစာယူလိုစိတ်တို့ကို အဓိကထားပြီး ရေးဖွဲ့ထားတယ်။ အမှာစာကို ဖယ်လိုက်ရင် ဆောင်းပါးခြောက်ပုဒ် ဖတ်ရှုရပါမယ်။ ဆရာကြီးရဲ့ အရေးအဖွဲ့တွေထဲမှာ လူငယ်တွေရဲ့စိတ်ကို မြင်ရပြီး လူငယ်တွေရဲ့အသံကိုလည်း ကြားယောင်မိစေမှာပါ။

ဆရာကြီးရဲ့ လူငယ်တွေအပေါ်ထားရှိတဲ့ စေတနာကို ဒီဆောင်းပါးတွေထဲမှာ ထိထိမိမိ ခံစားကြရမှာပါ။ ‘ထဘီသင်ခန်းစာ’ဆိုတဲ့ ဆောင်းပါးကလေးမှာဆိုရင် မိန်းကလေးငယ်များ အိမ်ထောင်ဖက်ရွေးခြင်းအပေါ် မှန်ကန်စေချင်တဲ့ ဆရာကြီးရဲ့စိတ်ကို လှစ်ခနဲ မြင်လိုက်ရပါတယ်။ ဆရာနဲ့ တပည့်ကြားက လေးစားချစ်ခင်မှု၊ သွန်သင်ဆုံးမမှုတွေကို အကြောက်တရားမပါဘဲ ပကတိအရှိအတိုင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း တွေ့မြင်ရတာဟာ ချစ်စရာကောင်းလှပါရဲ့။ ‘နှလုံးသားပရိယာယ်’မှာဆိုလည်း ထိုနည်းတူပါပဲ။ တပည့်တစ်ယောက်ရဲ့ ထင်ယောင်ထင်မှားစိတ်ကို သေချာဆွေးနွေး သုံးသပ်ပြထားတာကို တွေ့ရပြန်ပါတယ်။

‘သူများဖြစ်ရင်’ ဆိုတဲ့ ဆောင်းပါးလေးကတော့ ဘဝမှာရှင်သန်နေထိုင်ရင်း စဉ်းစားတွေးခေါ်ပုံကို ကိုယ်တိုင်သင်ယူလိုက်ရသလိုပါပဲ။ ဆရာတစ်ယောက်ဟာ စာသင်ခန်းထဲမှာ သင်ခန်းစာတွေပို့ချရုံနှင့်မပြီးဘဲ စိတ်ဓာတ်ရေးရာကိုပါ အထောက်အပံ့ဖြစ်ပေးနိုင်တယ်ဆိုတာ ‌ပြသပေးထားတယ်။ ‘တစ်ခါတုန်းကပတ်ဝန်းကျင်’မှာတော့ တရင်းတနှီးမရှိလှတဲ့ တပည့်မလေးအပေါ်မှာတောင် ဆရာတစ်ယောက်ရဲ့ စာနာနားလည်ပေးနိုင်စိတ်နဲ့ မုဒိတာတရားကို မြင်တွေ့ကြရမှာပါ။

‘တခြားစာမျက်နှာ’ကို ဖတ်ရတဲ့အခါမှာ စကားလုံးတွေကြောင့် လူတချို့ရဲ့ ဆက်ဆံရေးလေး ချောမွေ့သွားတာကို ကြည်နူးဝမ်းမြောက်စရာ တွေ့ရပြန်ပါတယ်။ ဒီဆောင်းပါးလေးကြောင့် စကားတစ်လုံးတိုင်းဟာ လူမှုဆက်ဆံရေးမှာ အရေးပါတဲ့အပြင် ငြိမ်းချမ်းသာယာမှုကို အထောက်အကူဖြစ်စေတာ သတိထားမိမှာပါ။ ‘ကလေးတွေမုန့်ဖိုး’ဆိုတဲ့ ဆောင်းပါးလေးမှာတော့ ဆရာနဲ့တပည့်တွေကြားက သံယောဇဉ်အတုံ့အလှည့်ကို ‌ခံစားလိုက်ရပြန်ပါတယ်။ ရောင်ပြန်ဟပ်တဲ့အထဲမှာ မေတ္တာရောင်ပြန်ဟာ အလင်းလက်ဆုံးပါလားလို့ သဘောပေါက်နားလည်စေတဲ့ ဆောင်းပါးလေးတစ်ပုဒ်ပါပဲ။ ‘ဘဝပစ်မှတ်’ဆိုတဲ့ ဆောင်းပါးလေးမှာတော့ စာသားလေးတစ်ကြောင်းက ရင်ထဲ စွဲကျန်နေခဲ့တယ်။
” လက်တည့်တာချင်းတူရင်တောင် စိတ်တည့်တဲ့လူက အမှတ်ပိုကောင်းတယ် ” တဲ့။

ဆရာကြီးဟာ ဆောင်းပါးတွေကို ရေးဖွဲ့ရာမှာ လူငယ်တွေရဲ့စိတ်ကို နားလည်ခံစားနိုင်အောင် အဓိကထား ရေးဖွဲ့ခဲ့ပေမယ့် စာဖတ်သူတွေအဖို့ ဆရာတစ်ယောက်ရဲ့ မေတ္တာ၊ စေတနာတွေကို ‌လေးလေးနက်နက် ခံစားမိပါလိမ့်မယ်။ ဆရာဆိုတာ ပညာအပြင် စိတ်ကိုပါ သင်ကြားပေးရမယ်ဆိုတာ ဆရာဦးအောင်သင်းက ဒီစာအုပ်လေးရဲ့ စာမျက်နှာတွေပေါ်ကနေ အမွေပေးသွားခဲ့ပါတယ်။

မိန်းမတစ်ယောက်ဟာ တစ်ချိန်ချိန်မှာတော့ အိမ်ထောင်ရေးဆိုတဲ့အရာကြီးနဲ့ ထိပ်တိုက်တွေ့ဆုံရမှာပါပဲ။ သာယာချိုမြိန်တဲ့ အိမ်ထောင်တစ်ခုဟာ လုံခြုံနွေးထွေးတဲ့ အရပ်ဒေသနဲ့ တူပါတယ်။ လူအရွေးမှားခဲ့ရင်တော့ အဲဒီအိမ်‌ထောင်ရေးဟာ နွံအိုင်တစ်အိုင် ဖြစ်ခဲ့ပြီပေါ့။ ခြေတစ်လှမ်း မှားလိုက်တဲ့အချိန်ကစပြီး တစ်ဘဝလုံး နစ်တော့တာပါ။

ဆရာမသဲဆုမွန်ရဲ့ အတိတ်ရဲ့အခြားတစ်ဖက်မှာဆိုတဲ့ ဝတ္ထုဇာတ်လမ်းဟာ သမီးတစ်‌ယောက်ရဲ့စိတ်ကို နားလည်လိုတဲ့ မိခင်များ၊ မိခင်ရဲ့ဖြတ်သန်းမှုကို ကိုယ်ချင်းစာ ခံစားပေးလိုတဲ့သမီးများ ဖတ်ကြည့်သင့်တဲ့ စာအုပ်ကောင်းလေးလို့ ဆိုလိုက်ပါရစေ။
“သမီး ယောကျ်ားအရမ်းလိုချင်လို့ မဟုတ်ဘူး။ အမေ့ဆီက မရဖူးတာတွေ ကိုအောင်က ပေးလို့ …”
ဒါဟာ မေလွင်ဆိုတဲ့ မိန်း‌ကလေးက သူ့အမေကိုပြောတဲ့ စကားလုံးပါ။ သမီးမိန်းကလေး မွေးထားတဲ့မိဘတွေ၊ အုပ်ထိန်းသူတွေဟာ ကိုယ့်ဆီကပေးရမယ့် မေတ္တာတွေကို အပြည့်အ ဝပေးထားရမှာဖြစ်ပြီး လုပ်သင့်လုပ်ပေးထိုက်တဲ့ တာဝန်တွေကိုလည်း အထိုက်အလျောက်လေးတော့ လုပ်ပေးရမှာပါ။ ဘာကြောင့်လဲဆိုရင် အရွယ်ရောက်လာတဲ့ မိန်းကလေးအများစုဟာ ကိုယ့်အိမ်ကမပေးနိုင်တဲ့အရာတွေကို သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ဆီက ရလိုက်တဲ့အခါ အိမ်ထောင်ရေးဆိုတဲ့နွံကြီးထဲ ခုန်ဆင်းဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်သွားတတ်ကြပါတာကို ဒီစာအုပ်မှာ အတိုင်းသား မြင်တွေ့ ဖတ်ရှုရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။
အိမ်တစ်အိမ်မှာ အိမ်သားတွေမြဲချင်တဲ့အခါ အကြောက်တရားတွေ၊ စကားလုံးတွေနဲ့ ထိန်းချုပ်ပိတ်လှောင်ရမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အခိုင်ဆုံးကြိုးဟာ မေတ္တာပါပဲ။ မေတ္တာတရားနဲ့ နွေးထွေးလုံခြုံစေတဲ့ အိမ်တံခါးပေါက်ကနေ ဘယ်ခြေထောက်ကမှ ဝေးဝေး ထွက်မသွားနိုင်ပါဘူး။
ထိန်းချုပ်မှုပုံစံမှားယွင်းမှသာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဟာ လမ်းအမှားကို ဇွတ်တိုးဝင်မိတာပါ။ တစ်လှမ်း၊ နှစ်လှမ်း၊ ပြီးတော့ တစ်ဘဝလုံး။ ဒီစာအုပ်ထဲက ဇာတ်ကောင်မေလွင်ကရော ဘယ်လိုဘဝမျိုးကို ရွေးခဲ့မိတာလဲ။ ရုန်းထွက်မှာလား၊ ရှေ့ဆက်မှာလားဆိုတာကိုတော့ ဆရာမသဲဆုမွန်ရဲ့ အတိတ်ရဲ့အခြားတစ်ဖက်ကို ဖတ်ကြည့်ရင်း ထပ်တူခံစားပေးစေချင်ပါတယ်။

လက်ဝှေ့ လို့ ဆိုရင် ဘာကို အရင်ဆုံး မြင်မိကြသလဲ?
ဗလကောင်းကောင်း လက်ဝှေ့သမားကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်ဖြစ်၊ ကြိုးဝိုင်းထဲ လူနှစ်ယောက် တိုက်ခိုက်နေတာဖြစ်ဖြစ်၊ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း တိုက်ခိုက်ပြီးမှ အနိုင်ရတဲ့ အားကစားအဖြစ် မြင်မိကြမှာပါ။ ပြီးတော့ လက်ဝှေ့လို့ ဆိုလိုက်တာနဲ့ ယောက်ျားလေး‌(အမျိုးသား) ဆိုတာကို အကုန်လုံးနီးပါး တွဲမြင်ကြပါတယ်။ တကယ်တော့ မြန်မာနိုင်ငံ အပါအဝင် ကမ္ဘာပေါ်က အမျိုးသမီးတွေလည်း လက်ဝှေ့ ကစားကြပါတယ်။ ကွယ်လွန်သူ ဆရာအကြည်တော် ရေးသားထားခဲ့ပြီး မထုတ်ဝေရသေးတဲ့ စာအုပ်အသစ်တွေထဲကတစ်အုပ် ‘မယ်သီတာဂျိုကာ’မှာ အမျိုးသမီးလက်ဝှေ့မယ်အကြောင်း ဖတ်ရှုရပါမယ်။
အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံတခုက နာမည်ကျော်လက်ဝှေးကစားသမား ခွန်းနက်ကို မယ်သီတာဂျိုကာ ဘယ်လို ယှဉ်ပြိုင်မလဲ? ကိုမင်းထင် မသိအောင်ရော ရေရှည် ဖုံးကွယ်နိုင်မှာလား? ဖတ်ရခဲတဲ့ အမျိုးသမီး လက်ဝှေ့နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ဝတ္ထုတစ်အုပ်မှာ စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတဲ့ ဇာတ်ကောင်စရိုက်တွေနဲ့ အချိတ်အဆက်မိမိ ရေးသားထားသလို ဆရာအကြည်တော်ရဲ့ စာအုပ်တွေအတိုင်း ဖတ်ရင်းနဲ့ ခွိခနဲ ပြုံးရ၊ ရယ်ရမယ့် ဇာတ်ကွက်တွေ ပေါင်းစပ်ထားတာမို့ မယ်သီတာဂျိုကာဟာ အကြည်တော်ရဲ့ ပရိသတ်တွေ စိတ်ကျေနပ်မှု အပြည့်ရစေဦးမယ့် စာအုပ်တစ်အုပ် ဖြစ်ပါတယ်။

ဆရာကျော်အောင်ရေးသော ဓားလွတ်ကိုင်ဆာမူရိုင်းနှင့် ကိုကာကိုလာယဉ်ကျေးမှု စာအုပ်သည် စာရေးသူ ဂျပန်နိုင်ငံတွင် စာအုပ်ထုတ်ဝေရေးသင်တန်းကို တစ်လကျော် တက်ရောက်ခဲ့စဉ်က နေ့ရက်များအကြောင်း ပြန်လည်မျှဝေထားသည့် ခရီးသွားစာပေဆောင်းပါးရှည်ကြီး ဖြစ်၏။ အာရှဒေသ ယူနက်စကိုအဖွဲ့ခွဲက နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း တိုကျိုတွင် ဖွင့်လှစ်သင်ကြားသော သင်တန်းဖြစ်ပြီး ဆရာကျော်အောင်သည် ၁၉၇၇ ခုနှစ်တွင် သွားရောက် လေ့လာသင်ကြားခွင့် ရခဲ့၏။ သင်တန်းကာလ ၃၃ ရက်ကြာသော ခရီးသွားအတွေ့အကြုံကို စန္ဒာမဂ္ဂဇင်းတွင် အခန်းဆက်ဆောင်းပါးရှည်အဖြစ် ၁၉၇၉ နိုဝင်ဘာ မှ ၁၉၈၂ ဇွန်ထိ ၃၂ ဆက်တိုက်ဖော်ပြခဲ့ပြီး ၎င်းအခန်းဆက်ဆောင်းပါးကို စုစည်း၍ ယခုစာအုပ်အဖြစ် ထုတ်ဝေလိုက်ပါသည်။

စာအုပ်၏ အဖွင့်ကို ဂျပန်နိုင်ငံသို့အသွား ပထမဆုံးနေ့ရက် ၁၉၇၇ စက်တင်ဘာလ ၂၆ ရက် ရန်ကုန်လေဆိပ်မှ ထိုင်းနိုင်ငံ ဘန်ကောက်သို့အသွား ခရီးဖြင့် စထားသည်။ ဆရာကျော်အောင်၏ ဂျပန်ခရီးစဉ်လမ်းကြောင်းသည် ရန်ကုန် – ဘန်ကောက် – မနီလာ – တိုကျို ဖြစ်သည်။ ရန်ကုန်မှ ဘန်ကောက်သို့ စတင်၍ လေယာဉ်စီးချိန်မှ စပြီး ဂျပန်နိုင်ငံ မရောက်မီ လေယာဉ်လမ်းကြောင်းတစ်လျှောက် စာရေးသူ ကြုံတွေ့ရသော အကြောင်းအရာများကို ဤဆောင်းပါးရှည်တွင် ဖတ်ရှုရပေမည်။ ဂျပန်သို့ ရောက်ရှိပြီး စတင်၍ သင်တန်းတက်သောနေ့မှစ၍ ဆရာကျော်အောင် မျှဝေသည့် စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းသော အကြောင်းအရာများကို ဖတ်ရပေမည်။ စာရေးသူသည် တစ်ပတ်လျှင် တနင်္လာမှ သောကြာထိ မနက်ကိုးနာရီမှ ညနေလေးနာရီခွဲအထိ သင်တန်းတက်သည်။ အခြားအချိန်များတွင် ကိုယ့်အစီအစဉ်နှင့်ကိုယ် လေ့လာရေးထွက်သည်။ ယခုခရီးသွားဆောင်းပါးရှည်စာအုပ်တွင် ဂျပန်လူမျိုးတို့၏ ဓလေ့ထုံးစံ၊ စရိုက်၊ ယဉ်ကျေးမှု၊ စီးပွားရေး၊ ပညာရေး၊ စက်မှုလုပ်ငန်း၊ ကိုးကွယ်ယုံကြည်မှု စသည်တို့ကို စာရေးသူက ရေးသားဖော်ပြထားသည်ကို ဖတ်ရမည်ဖြစ်သည်။

ထို့အပြင် ယခုကာလကဲ့သို့ စမတ်ဖုန်း၊ အေအိုင် အတတ်ပညာများ မရှိသေးခင်က ခရီးသွားကြသောသူတို့၏ နေ့ရက်များကို စူးစမ်းလေ့လာနိုင်မည်ဖြစ်သလို ထိုခေတ်ထိုအခါ ဂျပန်နိုင်ငံအကြောင်းကိုလည်း သိရှိနိုင်ပေမည်။ ဥပမာအားဖြင့် တိုကျိုမြို့ရှိ ဆရာကျော်အောင် တည်းခိုသောဟိုတယ်ခန်းထဲတွင် တီဗီ ရှိသော်လည်း တီဗီကြည့်ရန် တည်းခိုသူမှ တစ်ရက်စာ ယန်း ၂၀၀ ထည့်မှ ကြည့်ခွင့်ရှိသောကိစ္စမျိုး စသဖြင့် ဖတ်ရှုရပေမည်။ သင်တန်းကို တိုကျိုမြို့တွင် သင်ကြားသော်လည်း ကျိုတိုမြို့သို့ သွားရောက်လေ့လာခြင်းမျိုးကိုလည်း ဖတ်ရှုရမည်။

ဆရာဇော်ဂျီက “ခရီးသွားစာပေ ဖတ်ရှုခြင်းဟာ ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကျော်ပြီး ကျယ်ပြန့်တဲ့ သက်ရှိ၊ သက်မဲ့ ကမ္ဘာလောကမှာ စိတ်ဝင်စားလာချင်ကြအောင် မျက်စိ ဖွင့်ကြည့်ချင်လာကြအောင်၊ တိုးတက်ကြံဆမှု ရှိချင်လာကြအောင် မျှမျှတတ ချိန်ဆသုံးသပ်မှု ရှိလာချင်ကြအောင် ပြုနိုင်စွမ်းရှိတယ်လို့ ယူဆချင်ပါတယ်” ဟု ဆိုခဲ့ပါသည်။ ယခုစာအုပ် ဆရာကျော်အောင် ရေးသားသော ဓားလွတ်ကိုင်ဆာမူရိုင်းနှင့် ကိုကာကိုလာယဉ်ကျေးမှု စာအုပ်သည် တစ်ခေတ်တစ်ခါက ဂျပန်နိုင်ငံအကြောင်းကို လှစ်ဟပြသည့်နှယ် သမိုင်းတံခါးချပ်အား ရှုမြင်ရမည်ဖြစ်ပြီး ဖတ်ရှုစဉ်ကာလတစ်လျှောက် စာရေးသူနှင့်အတူ ဂျပန်နိုင်ငံသို့ လိုက်ပါ လည်ပတ်ကြည်ရှုရသကဲ့သို့ ခံစားရမည်လည်း ဖြစ်သော စာအုပ်ကောင်းတစ်အုပ် ဖြစ်ပါသည်။

ဒီစာအုပ်ကို အဆုံးထိ ဖတ်ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုရင် စာတွေကနေတစ်ဆင့် ကျွန်မ ဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ ဘဝအတွေ့အကြုံ တချို့ကို သိမြင် နားလည်သွားလိမ့်မယ်လို့ ယူဆပါတယ်” လို့ ဆရာမငွေတီဦးက ဒီ လုံခြုံရာစာအုပ်လေးရဲ့ ဝန်ခံချက်မှာ ဆိုထားပါတယ်။
လုံခြုံရာ စာအုပ်ဟာ စာရေးဆရာမငွေတီဦးရဲ့ စတုတ္ထမြောက်စာအုပ်ဖြစ်ပြီး ဆရာမရဲ့ ဘဝဖြတ်သန်းမှု အတွေ့အကြုံတွေကနေ ရရှိခဲ့တဲ့ အတွေးအမြင်၊ အယူအဆ၊ တွေ့ရှိချက်တွေကို မျှဝေထားတာ ဖတ်ရှုရပါမယ်။ ဒီစာအုပ်လေးကို (၁) လွတ်မြောက်ခြင်းများ၊ (၂) ရင်ဆိုင်ခြင်းများ၊ (၃) လုံခြုံရာကို ရှာဖွေခြင်း ဆိုတဲ့ အပိုင်းတွေနဲ့ ဖွဲ့စည်းထားပြီး တစ်ပိုင်းစီမှာ စိတ်ဝင်စားဖွယ် အခန်းခေါင်းစဉ်များဖြင့် ရေးသားထားတာကို ဖတ်ရှုရမှာပါ။ အပိုင်းတစ်ပိုင်းချင်းစီမှာ ပါဝင်တဲ့ သက်ဆိုင်ရာ အခန်းများက စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းပြီး ဖတ်ရှုသူတို့အတွက် ဘဝနေထိုင်မှု၊ အနာဂတ်၊ ငွေကြေး၊ ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ မေတ္တာတရား၊ ဘာသာရေး စတာတွေကို ဆင်ခြင်သုံးသပ်မိစေမှာ အမှန်ပါပဲ။
ဆရာမငွေတီဦးက ဒီစာအုပ်လေးမှာ ကိုယ်တိုင် ကြုံတွေ့ခဲ့ရတဲ့ အဖြစ်အပျက် အဆိုးအကောင်းတွေ၊ ခံစားချက် အမှန်အမှားတွေကို မထိမ်ချန်ဘဲ အရှိကို အရှိအတိုင်း ချပြမယ့် အရာတွေပဲ ပါဝင်မယ်လို့ ဆိုထားပါတယ်။
အပိုင်း (၁) လွတ်မြောက်ခြင်းများ ကို ငွေကြေးမှ လွတ်မြောက်ခြင်း၊ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းမှ လွတ်မြောက်ခြင်း၊ ချုပ်နှောင်ခြင်းမှ လွတ်မြောက်ခြင်း၊ သံယောဇဉ်မှ လွတ်မြောက်ခြင်း၊ အလေ့အကျင့်မှ လွတ်မြောက်ခြင်း ဆိုတဲ့ အခန်းများနဲ့ ဖွဲ့စည်းထားပါတယ်။ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းမှ လွတ်မြောက်ခြင်း ဆိုတဲ့အခန်းမှာ ဆေးကျောင်းပြီးသွားတဲ့အချိန် နောက်ပိုင်း ဘဝနဲ့ အလုပ်၊ အလုပ်နဲ့ဘဝ ဖြတ်သန်းရပုံတွေ၊ အိမ်ထောင်ဘက်နဲ့အတူ အခက်အခဲတွေကြားက လုပ်ငန်းတစ်ခု အောင်မြင်အောင် ဖြတ်သန်းရပုံတွေကို စိတ်ဝင်စားဖွယ် ဖတ်ရှုရပါမယ်။
အပိုင်း (၂) ရင်ဆိုင်ခြင်းများ မှာတော့ သည်းခံခြင်းနှင်းဆီ၊ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးများကို ကိုင်တွယ်ခြင်း၊ ပြဿနာများနှင့် လမ်းလျှောက်ထွက်ခြင်း၊ အမုန်းဆုံးရန်သူကို ရင်ဆိုင်ခြင်း စတဲ့ အခန်းများပါဝင်ပါတယ်။ ဆရာမငွေတီဦးရဲ့ ဘဝနဲ့ ရင်းပြီး နားလည်သိရှိထားတဲ့ အောင်မြင်ခြင်းရဲ့ အခြားတစ်ဖက်က ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးတွေကို ရင်ဆိုင်ပုံတွေက စာဖတ်သူတို့ကို အလင်းပြပေးမှာ သေချာပါတယ်။
အပိုင်း (၃) လုံခြုံရာကို ရှာဖွေခြင်းမှာ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့တိုင်း ရုပ်ရှင်ကြည့်၊ ပျော်ရွှင်မှုကို အဖြေထုတ်ခြင်း၊ စစ်မှန်သော လုံခြုံရာ စတဲ့ အခန်းများကို ဖတ်ရှုရပါမယ်။ စစ်မှန်သော လုံခြုံရာ အခန်းမှာ ပါတဲ့ ပျော်ရွှင်ခြင်းနဲ့ လုံခြုံရာအစစ် ဆိုတာကို ဆရာမမျှဝေထားတာ စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းပါတယ်။ “နေ့ရက်တိုင်းကို တစ်ရက်ချင်း ပျော်ရွှင်စွာ ဖြတ်သန်းခြင်းက ဘဝရဲ့ အဓိပ္ပာယ်လည်း ဖြစ်ပါတယ်။ စိတ်မှာ လေဟာနယ် မရှိအောင် ပြည့်နေတဲ့အခါ လုံခြုံရာဟာ ဘယ်မှာလဲလို့ လိုက်ရှာမနေတော့ဘူး။ တကယ့်လုံခြုံရာအစစ်ဟာ ဘုရားရဲ့ နှလုံးသားနဲ့ တည်ဆောက်ထားတဲ့ ကိုယ်ရဲ့စိတ်ထဲမှာပဲ ရှိတယ်” လို့ တင်ပြထားတာ စိတ်ဝင်စားဖွယ် ဖတ်ရှုရမှာပါ။
ဆရာမငွေတီဦးရဲ့ ဘဝနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အကြောင်းအရာတွေဖြစ်တဲ့ လုံခြုံရာကို ဖတ်ရှုရင်း စာဖတ်သူတို့လည်း ဘဝရဲ့ လုံခြုံရာ အစစ်အမှန်ကို ရှာတွေ့နိုင်မယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။