မဝေးရက်လေသော

“မဝေးရက်လေသော” တဲ့။ ကဗျာနဲ့ အက်ဆေး စုပေါင်းရောယှက်ထားတဲ့ ဝေဒနာဖွဲ့ စာအုပ်သစ်တစ်အုပ်။ ရေးသူက “ဆန်းမြထွန်းဝင်း”။ သူက သူ့ဝေဒနာတွေကို ဒီစာအုပ်မှာ ကဗျာနဲ့ရော အက်ဆေးနဲ့ပါ ဝေဝေဆာဆာ ဖွင့်ထုတ်ပြသထားပါတယ်။
ကဗျာက လူတွေရဲ့ နှလုံးသားတွေဆီ ထိရောက်ကူးစက်မှု အဆင်အပြေဆုံး ဆက်သွယ်မှုကွန်ယက်တစ်မျိုးပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ် ဆိုရင် အက်ဆေးကတော့ လူတွေရဲ့ ခံစားတွေးတောမှု နယ်ပယ်ကို ယူဇနာခရီးသစ် ဖွင့်လှစ်ပေးရာ လမ်းကြောင်းပြမြေပုံလည်း ဖြစ်နိုင်မယ် ထင်ပါတယ်။
ဆရာဆန်းမြထွန်းဝင်းရဲ့ ဒုတိယမြောက် စာအုပ်သစ် ဖြစ်တဲ့ “မဝေးရက်လေသော” မှာ စာဖတ်ပရိသတ်အကြိုက်တွေ့ခဲ့တဲ့ ပထမစာအုပ်ကထက် ရသစုံ၊ အကြောင်းအရာစုံ၊ ဝေဒနာစုံအောင် အားထုတ်ပြင်ဆင်ထားတယ်လို့ စာရေးသူ အမှာစာမှာ ဖော်ပြထားပါတယ်။
ဖော်ပြထားသလိုပဲ၊ ဆရာဆန်းမြဝင်းထွန်းရဲ့ “မဝေးရက်လေသော” ကဗျာနဲ့ အက်ဆေးတွေထဲမှာ ချစ်ခင်နှစ်သက်လိုလားသူတွေနဲ့ မဝေးရက်ပေမဲ့ ဝေးရရက်တွေ ကြုံလာတဲ့အခါ ဝေးရ၊ ခွဲရ၊ ခွာရ၊ လွမ်းရတဲ့ ဝေဒနာတွေကို ဆွတ်မြည့်နင့့်မောစွာ ခံစားဖတ်ရမှာပါ။
“တချို့အရာတွေကို
ကိုယ်က ချစ်တာတစ်ခုတည်းနဲ့
လက်ခံခဲ့တာ မင်း သိမှာပါ” တဲ့။
ဆရာဆန်းမြထွန်းဝင်းရဲ့ ရင်ထဲက ဝေးခဲ့ရတဲ့ ဝေဒနာတွေကို ပီပီသသ လိုက်ပါခံစားဖို့ ဆိုရင်တော့ “မဝေးရက်လေသော” စာအုပ်လေးကို ခုလို မိုးတစိမ့်စိမ့် ရွာနေတဲ့ လွမ်းမောဖွယ်အချိန်မှာ ဖတ်ရင်း တွေးရင်း ခံစားရင်း လွမ်းမောရင်း ကြေကွဲရင်း စီးမျောစေချင်ပါတယ်။
လူအများစုမှာ ​မဝေးရက်ပေမဲ့ ဝေးရက်လို့ ဝေးခဲ့ကြဖူးသူ ဆိုတာ (အနည်းဆုံး တစ်ဘဝမှာ တစ်ယောက်လောက်တော့) ရှိဖူးကြတယ် မဟုတ်လား။