စွမ်းရည် .. ဖတဆိုး သမီးလေး၊ ဖခင်ကို မြင်ခွင့်မရဘဲ လောကထဲရောက်လာသူ စွမ်းရည်ရဲ့ အမေကလည်း အော်တစ်ဇင် မို့ အဘွားသာလျှင် စွမ်းရည်ရဲ့ ဘဝမှာ ပဲ့ကိုင်ရှင်။

လေးမြ … စွမ်းရည်ရဲ့ အဒေါ် (အမေ့ညီမ)၊ ငယ်စဉ်ကပင် အကြောင်းတစ်ခုကြောင့် ကွန်းချောင်းရွာကနေ မြို့တက်ကာ ပင်ကိုယ်အရည်အချင်းများကြောင့် ဘဝကို အေးချမ်းစွာ ဖြတ်သန်းနေသူ၊ လေးလေးမြ အမည်နဲ့ စာရေးဆရာမ အဖြစ်ရောက်ပြီးမှ အကြောင်းတစ်စုံတစ်ရာကြောင့် စာဆက်မရေးဖြစ်သော်လည်း အောင်မြင်သောအမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်နေဆဲ၊ လှပချောမောတဲ့ လေးမြဟာ နှုတ်ဆိတ်လှပြီး ခန့်မှန်းရ ခက်လွန်းသူ။

ဒေါက်တာအောင်ဇော် .. စွမ်းရည်ရဲ့ အဘွား ကွန်းချောင်းမှာ ဆုံးတော့ ခိုကိုးရာမဲ့ဖြစ်နေတဲ့ စွမ်းရည်နဲ့ သူ့အမေကို လေးမေက မြို့မှာနေဖို့ ခေါ်လာရာက စွမ်းရည်ရဲ့ အလုပ်ကိစ္စကြောင့် ရင်းနှီးခဲ့ကြသူ။ စွမ်းရည်နေတဲ့တိုက်ကနေ ညစဉ်တိုင်းလိုလို အခန်းမီးကို မှိတ်လိုက် ဖွင့်လိုက် ပုံမှန်လုပ်လေ့ရှိတဲ့ ကွန်ဒိုတိုက်ကြီးက အခန်းတစ်ခန်းမှာ တစ်ယောက်တည်းနေထိုင်တဲ့ ရှေးဟောင်းသုတေသနဆိုင်ရာ ပညာရှင်။

အေးမြ .. စွမ်းရည်ရဲ့ မိခင်။ မွေးရာပါ အော်တစ်ဇင်ရောဂါရှင်၊ မြက်ရိုင်းရှည်တွေကိုသာ အချိန်တိုင်းကြည့်နေချင်သူ၊ ကွန်းချောင်းမှာတုန်းက အေးမြပျောက်ရင် စွမ်းရည်က မြက်ခင်းထဲမှာပင် အမြဲလိုက်ရှာရသူ။

ဆရာမခတ္တာခင်ရဲ့ စာအုပ်တွေဟာ ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကြောင်းထက် ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ သိစိတ်၊ မသိစိတ်တွေကို စာရေးသူနဲ့ ထပ်တူ စာဖတ်သူတို့က လိုက်ပြီး မြင်တွေ့စေတယ်ဆိုတာ အရင်က ထွက်ဖူးတဲ့ ဆရာမရဲ့ စာအုပ် ၂ အုပ် (ငေးရင်း ဝေးကျန်ရစ်တဲ့ .. ကမ္ဘာ ၊ အနောက်အရပ်ဆီမှာ ငို ..) တို့မှာ စာဖတ်ပရိသတ်တို့ မြင်ခဲ့ပြီးပါပြီ။ ဒီစာအုပ်မှာလည်း ခတ္တာခင်က ထူးပြီး ဆန်းမနေတဲ့ လူတွေကြားက လူတွေရဲ့ မသိစိတ်နောက်ကွယ်က အဇ္ဈတ္တ အချို့ကို ချပြထားတယ်။

လျှို့ဝှက်ပြီး ဝေခွဲရခက်လှပါတယ်ဆိုတဲ့ လူမျိုးတွေဟာ ဘာကြောင့် ဒီလိုမျိုး နေထိုင်ရပ်တည်ရလဲ။ လူ့ဘဝကို အများလို ရေလိုက်ငါးလိုက် မနေဘဲ ထူးထူးခြားခြား ရှင်သန်ဖို့ ဘယ်လိုအကြောင်းတွေက ရေသောက်မြစ်ဖြစ်ခဲ့လဲ။

ဆရာမခတ္တာခင်ရဲ့ ကလောင်ကနေ စွမ်းရည်၊ ကွန်းချောင်းရွာလေး၊ စွမ်းရည်ရဲ့ အဘွား မှသည် လေးမေ၊ အော်တစ်ဇင်ရောဂါသည် အေးမေ၊ ဒေါက်တာအောင်ဇော်တို့ရဲ့ စိတ်ဝင်စားဖွယ် အဖြစ်သနစ်တွေကို “မြက်ခင်းပြင်အလွတ်” ထဲမှာ ဖွေရှာရင်းနဲ့ သူတို့တွေရဲ့ ဘဝတွေ၊ မသိစိတ်တွေကို စာရှုသူတို့ မြင်လာ၊ နားလည်လာပါလိမ့်မယ်။

ဆရာမြသန်းတင့်လို့ ဆိုတာနဲ့ မျက်စိထဲ ပြေးမြင်လိုက်တာက “လေရူးသုန်သုန် ” ၊ “စစ်နဲ့ငြိမ်းချမ်းရေး ” ၊ “ခန်းဆောင်နီအိမ်မက် ” စတဲ့ နာမည်ကြီး ဘာသာပြန်စာအုပ် အထူကြီးတွေပါ။ ဘာသာပြန် ကဝိတစ်ဆူရယ်လို့ ဆရာမြသန်းတင့်ကို အမည်ပေးကြပေမယ့် စာပေလောကကို စတင် ခြေချစဉ်က ပင်ကိုယ်ရေး ဝတ္ထုတိုလေးတွေနဲ့ ဖြစ်ပါတယ်။

၁၉၄၉ ၊ တာရာမဂ္ဂဇင်းမှာ စတင် ရေးသားခဲ့တဲ့ “ဒုက္ခသည် ” ဝတ္ထုတိုလေးက ဆရာမြရဲ့ ပထမဆုံးလက်ရာပါ။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အပြီး မြန်မာပြည်သူလူထုအများစု ဒုက္ခ ပင်လယ်ဝေကြရတယ်။ အဲဒီထဲက ဒုက္ခသည်တစ်ယောက်ရဲ့ဘဝကို ရေးဖွဲ့ထားတဲ့ “ဒုက္ခသည် ” ဝတ္ထုတိုက ဘယ်လိုထူးခြားပါသလဲဆိုရင်၊ စစ်အစိုးရခေတ် တစ်ခေတ်လုံး ထုတ်ဝေခွင့်မရခဲ့ဘူး။

တာရာမဂ္ဂဇင်းမှာ ပွဲဦးထွက် ပါခဲ့တယ်။ နိုဝင်ဘာလ ၊ ၁၉၇၂ က သစ္စာစာပေကထုတ်တဲ့ မြသန်းတင့် _ဝတ္ထုတိုပေါင်းချုပ် (၁)ထဲမှာပါခဲ့ပြီး ၂၀၀၁ ခုနှစ်မှာ စာအုပ်စျေးတိုက်က ထုတ်တဲ့ အချိန်မှာ ပါမလာခဲ့ဘူး။

အခု စတုတ္ထအကြိမ်အဖြစ် မဟာစာပေက ထုတ်ဝေမယ့် စာအုပ်မှာ ပထမအကြိမ်မူအတိုင်း အပြည့်အစုံ ပြန်လည်ဖြည့်ဆည်းထားတဲ့အပြင် အတွင်းသရုပ်ဖော်ပုံများနဲ့ ဝေဝေဆာဆာနဲ့ ဖတ်လို့ကောင်းမယ့် စာအုပ်တစ်အုပ်ပါ။ စာအုပ်အမှာစာတွေထဲမှာ နာမည်ကြီးလှတဲ့ ဆရာဒဂုန်တာရာရဲ့ အမှာစာလဲ ပါပါတယ်။

ဒီစာအုပ်မှာ ၁၉၄၉ ခုနှစ် ကနေ ၁၉၆၁ အထိ တာရာမဂ္ဂဇင်း၊ စာပေသစ်မဂ္ဂဇင်းနဲ့ ရှုမဝမဂ္ဂဇင်းတွေမှာ ဆရာမြသန်းတင့် ရေးသားခဲ့တဲ့ ဝတ္ထုတို (၁၀) ပိုဒ် ပါပါတယ်။ ဆရာမြသန်းတင့် ရှေးဦးပိုင်းရေးခဲ့တဲ့ဝတ္ထုတိုတွေရဲ့ ဖြတ်သန်းမှုကို သိမြင်နိုင်ကြမှာ ဖြစ်ပါတယ်။
လူမှုဘဝတွေကို သရုပ်ဖေါ်ရေးဖွဲ့ရာမှာ ပိုင်နိုင်တဲ့ ဆရာမြသန်းတင့်ရဲ့ ဝတ္ထုတိုတွေ ဖတ်ပြီး ၁၉၅၀ ဝန်းကျင်က လူတွေရဲ့ဘဝတွေကို အတိတ်ရဲ့အရိပ်အဖြစ် ပြန်လည်ငဲ့စောင်း ကြည့်ရှုခံစား ကြည့်ကြပါစို့လား ခင်ဗျာ။

စာကြွင်း _ ဒီ ဝတ္ထုတိုပေါင်းချုပ် (၁) ထဲမှာပါတဲ့ ဝတ္ထုတိုတွေကို ရေးပြီး ဆယ်နှစ်ကျော် အကြာမှာ ဆရာမြသန်းတင့် ကိုယ်တိုင် ပြန်လည်သုံးသပ် ဝေဖန်ထားတဲ့ ဆောင်းပါးတစ်ပိုဒ် အပိုထည့်ပေးထားပါတယ်။

သင်္ဘောသားတွေနဲ့ နိုင်ငံခြားရောက် မြန်မာတွေကြားမှာ ရွှေ လို့ ပြောလိုက်ရင် လူတွေဆင်မြန်းတဲ့ တန်ဖိုးကြီးအသုံးအဆောင် ဆိုတာထက် မြန်မာ ဆိုတာကို ပိုပြီး သဘောပေါက်ကြမှာပါ။ နိုင်ငံခြားရောက် မြန်မာတွေအဖို့ တခြားသော တိုင်းသူပြည်သားတွေရှေ့မှာ သူတို့အကြောင်း အတင်းပြောချင်တာဖြစ်ဖြစ်၊ သူတို့ကို မသိစေလိုတာပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ လူမျိုးနာမည်တွေကို အမှန်အတိုင်း ထုတ်ပြောရတာဟာ အဆင်ပြေမနေပါဘူး။

ဒီအတွက်ကြောင့် လွန်ပြီးတဲ့ကာလတွေမှာ နိုင်ငံခြားထွက်ခဲ့သူ အင်မတန်ဦးနှောက်ကောင်းတဲ့ ရှေ့လူကြီးများဟာ ဂျပန်ဆို ဂ၊ မလေးရှားဆို မ၊ ကိုရီးယားဆို ကကြီး၊ စင်ကာပူဆို စလုံး၊ အင်ဒိုဆို အ၊ ထိုင်းဆို ယပလက်၊ ဖိလစ်ပိုင်ဆို ဖ (ဖားလို့လည်းခေါ်သေး) စတဲ့ ဆိုင်ရာဆိုင်ရာ စကားဝှက် များကို ပေးအပ်ခဲ့တယ်။ ကိုယ့်မြန်မာအကြောင်း သူတို့ရှေ့မှာ မသိအောင် ပြောဆိုဖို့ စကားဝှက် အဖြစ်ကိုတော့ ရွှေ လို့ အမည်သညာ တွင်စေခဲ့တယ်။ မြန်မာနိုင်ငံ ဆိုတာကိုက ရွှေနိုင်ငံလို့ ဆိုကြသကိုး။ ဒီလိုနဲ့ သင်္ဘောသားလောကမှာ တစ်စီးလုံးကို မြန်မာတွေချည်း တာဝန်ယူတဲ့ အခါမျိုးဆိုရင် တစ်ခိုင်လုံးရွှေ လို့ ခေါ်တွင်တဲ့အထိ ဖြစ်လာတယ်။

ဆရာငဒိန်း ရေးတဲ့ တစ်ခိုင်လုံးရွှေ ဝတ္ထုဟာ ကက်ပတိန်ကအစ ကုန်းပတ်အဆုံး မြန်မာတွေချည်း ပါဝင်တဲ့ နိုင်ငံခြားသင်္ဘောလိုင်းတစ်ခုကို တက်သွားတဲ့ ‘ဝလုံး’ အမည်ရ လူငယ်တစ်ယောက်ရဲ့ နေ့ရက်များပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ဝလုံးအဖို့ ဒီတစ်ခိုင်လုံးရွှေ သင်္ဘောပေါ်ကို လိုက်ရတာဟာ သူ့အတွက် ဒုတိယအကြိမ် သင်္ဘောလိုက်ခြင်းပါ။ ဝလုံး ပထမအကြိမ် သင်္ဘောလိုက်ခဲ့တာက ဂရိလိုင်း။ သင်္ဘောသားလောကမှာ ခေါလိုင်းလို့ ဆိုကြတယ်။ ဝလုံးရဲ့ ပထမအကြိမ် သင်္ဘောတက်ခြင်းဟာ အဆင်မပြေမှုတွေ များစွာကြုံခဲ့ပြီး ကုမ္ပဏီဘက်က ရို.က်စားလုပ်မှုကြောင့် ဝလုံးတို့တွေ လုပ်သက်အပြည့်မရ၊ ငွေတွေလည်း နစ်နာ၊ ပြဿနာတွေ မျိုးစုံတက်ပြီး စာချုပ်မပြည့်တဲ့ ရှစ်လတည်းနဲ့ မြန်မာပြည်ကို ပြန်ရောက်ခဲ့တယ်။

ဝလုံးရဲ့ ဒုတိယအကြိမ် သင်္ဘောလိုက်ခြင်းကတော့ တစ်ခိုင်လုံးရွှေပေါ့။ ဒီအပေါ်မှာ သူက ဘယ်လို တွေးမိလဲဆို “ကိုယ့်လူမျိုးချည်းပဲဆိုတော့ မသိတာ၊ နားမလည်တာ သင်ခိုင်း၊ ပြခိုင်းလို့ ရတယ်လေ။ အလုပ်ထဲမှာလည် အင်္ဂလိပ်လို ပြောစရာ မလိုတော့ဘူး။ စိတ်လက်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနဲ့ စာချုပ်ပြည့်အောင် အလုပ်လုပ်မယ်” ဆိုပြီးပေါ့။ ဝလုံးအဖို့ ဒီတစ်ခေါက်မှ အဆင်မပြေရင် ရွာက နွားညိုကြီးတစ်ရှဉ်းကလည်း စောင့်နေပြီ။

ဒီတော့ သင်္ဘောသား ကိုဝလုံးတစ်ယောက် တစ်ခိုင်လုံးရွှေ သင်္ဘောပေါ်မှာ ဘာတွေကြုံတွေ့ရမလဲ။ သူမျှော်လင့်သလိုရော အရာရာ အဆင်ချောပါ့မလား? ဆရာငဒိန်းရဲ့ ရေးဟန်အတိုင်း အရေးသွက်သွက်နဲ့ ရေးဖွဲ့ထားတဲ့ ဒီဝတ္ထုဟာ စာဖတ်သူကို အစကနေ အဆုံးထိ တစ်ခိုင်လုံးရွှေ သင်္ဘောပေါ်ကနေ မဆင်းခိုင်းဘဲ တောက်လျှောက် အပါခေါ်သွားမှာ ဖြစ်ပါတယ်။