“တစ်ခါတစ်ရံ စာဖတ်သူအချင်းချင်း စာကြောင်းပေကြောင်း ဆွေးနွေးရသည်မှာ အရသာတစ်မျိုး ဟု ထင်ပါသည်”

ဆရာ(ဦး)အောင်သင်းဟာ ရသစာပေများ၊ လူငယ်အကျိုးပြုစာပေများ အပါအဝင် စာပေလက်ရာမျိုးစုံကို ရေးသားပြုစုခဲ့တဲ့ စာရေးဆရာတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ဆရာရဲ့ စာပေဆိုင်ရာ လေ့လာချက်ဆောင်းပါးတွေဟာလည်း လူကြိုက်များ ကျော်ကြားလှပါတယ်။ ဆရာ(ဦး)အောင်သင်းဟာ ဒီစာအုပ်ပါ စာပေဆောင်းပါးတွေကို ၁၉၇၁ ခုနှစ်တဝိုက်မှာ စတင်ရေးသားခဲ့ပါတယ်။ စာပေဆောင်းပါးများ ဖြစ်သည်နှင့်အညီ ဝေဖန်ရေး၊ ထောက်ပြခြင်း၊ လေ့လာချက်၊ အညွှန်း စသည့်လက်ရာများ ပါဝင်ပြီး ဒီစာပေဆောင်းပါးတွေကို စတင် ရေးသားရာမှာ လက်ဖက်ဝိုင်းတစ်ခုကနေ အစပြုခဲ့ပါသတဲ့။ တက္ကသိုလ်မင်းမော်၊ ရှုမဝအယ်ဒီတာ မောင်မြင့်မြတ်၊ ဆရာ(ဦး)အောင်သင်း တို့ သုံးယောက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ရင်း အဲ့ဒီအချိန်အခါတုန်းက အင်မတန် ဆွေးနွေးငြင်းခုံလို့ကောင်းတဲ့ ခေါင်းစဉ်ဖြစ်တဲ့ ကာရန်မဲ့ကဗျာများအကြောင်း ရောက်သွားတယ်။ ဆရာ(ဦး)အောင်သင်းက စကားဝိုင်းမှာ ကာရန်နဲ့ ကာရန်မဲ့အကြောင်း ပြောဆိုရာက ရှုမဝမဂ္ဂဇင်းမှာ “မြန်မာဘာသာစကားနှင့် ကာရန်မဲ့ကဗျာ” ဆိုတဲ့ ဆောင်းပါး ပါရှိလာပါတယ်။ အဲ့ဒီမှာ အများတွက်ဆ မထားတဲ့ အမြင်ရှုထောင့်တစ်ခုဟာ စာဖတ်ပရိသတ်များရဲ့ ရင်ကို ထိခတ်သွားခဲ့ရာက အောင်သင်းဟာ စာပေဆောင်းပါး ကလောင်ရှင်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။

အဲ့ဒီကနေ “ရှေ့နေကောင်းနဲ့ သက်သေကောင်း” “အညာစာတမ်းတစ်စောင်ကို သုံးသပ်ခြင်း” စတဲ့ စာပေဆောင်းပါးတွေ ဆက်လက်ရေးသားခဲ့ပါတယ်။ ထို့နောက် ဝေဖန်ရေးဆောင်းပါး သုံးပုဒ် လေးပုဒ်တည်းနဲ့ နာမည်ကြီးသွားတဲ့ ကလောင်ရှင်ဟု ချီးကျူးမှုတွေ ရခဲ့သလို ပဋိပက္ခ ဆန်ဆန် အရေးအသားများ ရေးလေ့ရှိတာကြောင့် စာရေးဆရာ၊ အယ်ဒီတာ ဝင်းငြိမ်းကနေ “စာပေလူကြမ်းမင်းသား အောင်သင်း” လို့ ကင်ပွန်းတပ်ခဲ့တယ်။ ဘာကြောင့် စာပေလူကြမ်းမင်းသား ဖြစ်ရလဲဆို “လူကြမ်းဟု ဆိုသော်လည်း တမင်သက်သက် ပွဲဆူအောင် လုပ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ စာပေတိုးတက်ရန် စေတနာမှန်သောကြောင့် မင်းသားဟု ဆိုနိုင်ကြောင်း” ဆိုတာကို ထည့်သွင်း ရေးသားခဲ့တယ်။

ပွဲဦးထွက်စာပေဆောင်းပါးများ စာအုပ်မှာ ဆရာ(ဦး)အောင်သင်းရဲ့ ထိမိ စူးရှ သွက်လက် ထက်မြတ်တဲ့ စာပေဆောင်းပါး ၁၁ ပုဒ်ကို ဖတ်ရှုလေ့လာနိုင်မှာ ဖြစ်ပြီး ခေါင်းစဉ်များက –
(၁) မြန်မာဘာသာစကားနှင့် ကာရန်မဲ့ကဗျာ
(၂) ရှေ့နေကောင်းနဲ့ သက်သေကောင်း
(၃) အညာစာတမ်းတစ်စောင်ကို သုံးသပ်ခြင်း
(၄) ဒဂုန်တာရာ၏ စာပေအယူအဆကို လေ့လာခြင်း
(၅) ရွှေဥဒေါင်း၏ တစ်သက်တာမှတ်တမ်း
(၆) အညာစာတမ်း၏ နောက်ဆက်တွဲ
(၇) လောက၏ ခင်ပွန်းကောင်းကြီးများ
(၈) သူတို့ ဝေဖန်ရေး
(၉) မင်းသုဝဏ်၏ သူ့မှာတမ်း
(၁၀) ကြည်အေး၏ သစ္စာသစ်
(၁၁) ဇော်ဂျီ တွေးပုံ ရေးပုံ တို့ ဖြစ်ပါတယ်။

သူတို့ဟာ စာတွေဖတ်ကြတယ် ။ သူတို့ ဖတ်ခဲ့တဲ့စာအုပ်အကြောင်းတွေတွေကို အညွှန်းရေးပြီး အခြားစာဖတ်သူတွေကို မျှဝေဖို့အတွေးလေး ရသွားကြတယ်။ စာအုပ်ဖတ်စာ ဝါသနာပါသူတွေ တစုတစည်းတည်းဖြစ်သွားအောင် Group လေးတခု ဖွဲ့လိုက်ကြတယ်။ သူတို့ ဆိုတာ #စာသမားများ အဖွဲ့လေးပါ။

စာဖတ်ဝါသနာပါသူတွေကို သူတို့လိုပဲ စာညွှန်းလေးတွေရေးဖို့ တိုက်တွန်းနှိုးဆော်ကြတယ်။ စာဖတ်ဝါသနာပါသူတွေ၊ စာညွှန်းရေးသူတွေနဲ့ စာသမား ဂရုလေးဟာ စည်းကားလာတော့ နောက်တလှမ်း ထပ်လှမ်းလာကြတယ်။

သူတို့တတွေကို စာတွေပဲ ဖတ်ပြီး သာယာမနေပါနဲ့၊ ပင်ကိုရေး ဝတ္တုတိုလေးတွေ ရေးပါဆိုပြီး ထုတ်ဝေသူတယောက်က မြှောက်ပေးတယ်။

အဲဒါနဲ့ သူတို့အဖွဲ့ဝင် ၇ ယောက်စုပြီး ပင်ကိုရေး ဝတ္တုတိုတွေ တပုဒ်စီရေးဖြစ်ကြတယ်။ စာရေးဆရာ တယောက်ပါတယ်၊ မဂ္ဂဇင်းမှာ ဝတ္တုတိုရေးဖူးသူ တယောက်ပါတယ်။ ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ အပျော်တမ်းတွေပဲပေါ့။ စာပေတန်ဖိုး၊ အနုပညာတန်ဖိုးနဲ့ မတူကြပဲ အမှတ်တရအနေနဲ့ ရေးကြတာဖြစ်လို့ အကြီးကြီးတော့ မျှော်လင့်လို့မရနိုင်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ မတူကွဲပြားတဲ့ အရသာတခုတော့ ပေးစွမ်းနိုင်မှာပါ။
သူတို့ဖတ်ဖူးတဲ့ စာအုပ်အမည်တွေ၊ မဖတ်ဖူးပေမဲ့ သိနေတဲ့စာအုပ်အမည်တွေကို

#စာအုပ်အမည်များနဲ့ အခွီပြောမဲ့အစီအစဉ်” မှာ အပြန်အလှန်ပြောဖြစ်ကြတယ် ။ အဲဒီလို ပြောဖြစ်ကြတဲ့ အခွီကော့မန့်တွေလဲ ဒီစာအုပ်လေးထဲမှာ ပါလာပါတယ်။ မျိုးဆက်သစ် စာဖတ်ဝါသနာရှင်တွေအတွက် တစုံတရာ အထောက်အကူပြုနိုင်မယ်ဆိုရင် သူတို့ ပီတိဖြစ်ကြမှာပါ။

ရည်ရွယ်ချက်တိုင်းရဲ့ ခရီးအဆုံးမှာ ပန်းတိုင်ဆိုတာ ရှိပါတယ်။ ဘယ်လောက်ဝေးဝေး ရောက်အောင်ကြိုးစားမယ် ဆိုတဲ့ ဇွဲ၊ လုံ့လ၊ ဝိရိယ ရှိမယ်ဆိုရင် ပန်းတိုင်ကို ရောက်ကို ရောက်ပါတယ်။ ဒီစာအုပ်လေးမှာလည်း မြစ်တစ်စင်းရဲ့ အဆုံးသတ်ဟာ ပင်လယ်ဆီမှာရှိတယ်လို့ ယုံကြည်ပြီး ခရီးတစ်ခုကို ထွက်ခဲ့တဲ့ လူငယ်တစ်ဦးအကြောင်း ဖတ်ရှုရမှာပါ။

မျှော်လင့်ချက်နဲ့ အစပျိုးခဲ့တဲ့ ခရီးစဉ်တို့ဟာ အမြဲတစေတိုင်းတော့ မချောမွေ့ပါဘူး။ တတိယနိုင်ငံဖြစ်တဲ့ ထိုင်ဝမ်ကို ထွက်လာခဲ့တဲ့ ‘ကိုထက်ပိုင်’တို့ လူစုဟာ ပန်းတိုင်မရောက်ခင် လမ်းတစ်ထောက်နေရာဖြစ်တဲ့ ထိုင်းမှာ အခက်အခဲ၊ အဆုံးအရှုံးတွေ များစွာကို ကြုံတွေ့ရတယ်။ အောင်မြင်လိုသူတို့ရဲ့ အိပ်မက်အတိုင်း တိုင်းတစ်ပါးမှာ ကြိုးစားငွေရှာဖို့ စီစဉ်ခဲ့ပေမယ့်လည်း လမ်းခရီးအဆုံးမရောက်ခင်မှာတင် မထင်မှတ်တဲ့ အခက်အခဲတွေနဲ့ ကြုံရတယ်ဆိုတာ ဆရာမြစ်ကျိုးအင်း ရဲ့ ပင်လယ်ဆီသို့ မှာ ဖတ်ရှုရပါမယ်။

ထက်ပိုင် အပါအဝင် ကိုဝင်းမော်၊ ကိုစိုးဝင်း၊ ရဲလေး၊ မင်းမင်း၊ စည်သူတို့ဟာ မြစ်တစ်စင်းရဲ့ အဆုံးသတ်ဟာ ပင်လယ်ဆီမှာရှိတယ်လို့ ယုံကြည်ပြီး ခရီးတစ်ခုကို ထွက်ခဲ့ကြပါတယ်။ သူတို့ ကြိုမတွက်ထားမိတာက ပင်လယ်မရောက်ခင် လမ်းခရီးမှာ မြစ်ကွေ့တွေလို အခက်အခဲမျိုးစုံကို ကြုံရတော့တာပါပဲ။

ဆရာမြစ်ကျိုးအင်းဟာ #မျှော်လင့်ခြင်းကို မျှားတဲ့ညနေ (ဝတ္ထုတိုပေါင်းချုပ်) စာအုပ်နဲ့ အမျိုးသားစာပေဆုကို ဆွတ်ခူးထားသူဖြစ်ပြီး ၎င်းစာအုပ်ဟာ အကြိမ်ကြိမ် ရိုက်နှိပ်ရတဲ့အထိ အောင်မြင်ခဲ့ပါတယ်။ #ပင်လယ်ဆီသို့ ဆိုတဲ့စာအုပ်လေးဟာ ဆရာမြစ်ကျိုးအင်းရဲ့ ပထမဆုံး လုံးချင်းဝတ္ထုရှည်ဖြစ်ပြီး ဒီစာအုပ်က ဆရာ့ရဲ့ ပြေပြစ်တဲ့ အရေးအသား၊ ပီပြင်တဲ့ ဇာတ်ကောင်စရိုက်၊ ဖတ်နေရင်း ဟာခနဲ ဖြစ်သွားစေမယ့် ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက် တည်ဆောက်မှုတို့က ပရိသတ်တို့ကို အကြိုက်တွေ့ဖို့ သေချာပါတယ်။

နေ့စဉ် ရုန်းကန်လှုပ်ရှား သွားလာနေတဲ့ ဘဝတွေမှာ လိုအပ်တာက ဘာတွေဖြစ်မလဲ?

ငွေတွေ ရှာရင်း ၊ ပျော်ပါးမှုတွေနောက် လိုက်ရင်း .. ရယ်စရာတွေကြား မောစရာတွေ ဝင်လာရင် အံ့ဩမှင်သက်မိကြပြန်ရော။ ပျော်ရွှင်မှုတွေရပ်ပြီး ဝမ်းနည်းစရာတွေ ကြုံရတော့ ငိုကြတယ်။

ဒီအတွက် လူသားတို့ရဲ့ ဘဝမှာ နှစ်သိမ့်မှုတွေ၊ ဖေးမမှုတွေဟာ လိုအပ်ပါတယ်။
ပူလောင်နေတဲ့ စိတ်ကို နှစ်သိမ့်ပေးနိုင်တဲ့ စာစုတွေ၊ ငိုကြွေးနေချိန်မှာ နှစ်သိမ့်တဲ့ စကားတွေဟာ ယိုင်နဲ့စပြုတဲ့ ဘဝတွေ ပြိုလဲမသွားစေဖို့ အင်မတန်လိုအပ်တဲ့ အကြောင်းတွေ ဖြစ်ပါတယ်။

ဆရာမငွေတီဦးဟာ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်း လူပေါင်းများစွာရဲ့ အသက်ဇီဝိန်ကို ခြွေယူခဲ့တဲ့ ကိုဗစ်နေ့ရက်တွေမှာ ဖခင်နဲ့ ခင်ပွန်းတို့ကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရပါတယ်။ ခက်ခဲတဲ့ အချိန်ကာလတွေကို ဖြတ်သန်းရင်း ဆရာမဟာ ဖေ့ဘုတ် လူမှုကွန်ရက်ကနေ အတွေ့အကြုံနဲ့ ခံစားချက်တွေကို မျှဝေခဲ့တယ်။ ငယ်စဉ်ကပင် စာပေကို ရူးရူးမူးမူး နှစ်သက်မြတ်နိုးသူတစ်ဦးဖြစ်တဲ့ ဆရာမရဲ့ လောကဓံနေ့ရက်တွေ ဖြတ်သန်းမှု စာစုတွေဟာ ဖတ်ရှုသူတွေကို နှစ်သိမ့်ရာ စာစုတွေ ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဖြေသိမ့်ပေးတဲ့ နွေးထွေးမှုတွေ ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ငါလည်း ကျော်ဖြတ် နိုင်ရမယ် ဆိုတဲ့ ဖေးမမှုတွေ ဖြစ်စေခဲ့ပါတယ်။

ယခု ငွေတီဦးရဲ့ အတိတ်ရဲ့ အလွန် (ငွေတီ့ဒိုင်ယာရီနဲ့ အခြားသောစာစုများ) မှာ ဆရာမရဲ့ စာစု ၂၆ ပုဒ်ကို စုစည်းထားပါတယ်။ ဒီစာအုပ်မှာ ဘဝနေထိုင်ရေးနည်းလမ်းတွေ ဖတ်ရမှာ မဟုတ်သလို အောင်မြင်ရေး တက်ကျမ်းတွေကို မြင်ရမှာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ စိတ်နှလုံးကြေကွဲခဲ့ရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ဖွင့်ခံစားချက်တွေကို အဖြူသက်သက် တင်ပြထားတာ ဖတ်ရှုရမှာပါ။ “ဘဝတူ အချို့အချို့တွေကို အားပေးလိုခြင်း သက်သက်သာ ဖြစ်တယ်၊ ဆရာ လုပ်လိုခြင်း အလျှင်းမရှိပါ” လို့ ဆရာမက ဆိုထားပါတယ်။
ဖတ်ရှုသူများရဲ့ စိတ်နဲ့ နှလုံးသားကို နှစ်သိမ့် အားပေးမှုတွေပေးမယ့် စာစုများဖြစ်ပါတယ်။

ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတွင်း အင်္ဂလိပ်တွေ အုပ်စိုးထားတဲ့ မြန်မာပြည်ကို ဂျပန်တွေက လေယဉ်ပျံတွေနဲ့ ဗုံးကြဲတိုက်ခိုက်ခြင်းဖြင့် စစ်ပွဲကို စတင် ဆင်နွဲခဲ့တယ်။ နောက် ၂နှစ်လောက် ကြာတော့ မဟာမိတ်တပ်တွေက မြန်မာပြည်ကို ဗုံးတွေ လာကြဲကြပြန်တယ်။ ဗုံးတွေ အပြင်းအထန် ကြဲချခံနေရတဲ့ တောင်ကြီး၊ မေမြို့ (ပြင်ဦးလွင်) ဒေသတွေမှာ ဂျပန်ခေတ်အတွင်း မိန်းမသားတယောက်ရဲ့ အတွေ့အကြုံ တွေဟာ တော်ရုံလူ သွေးပျက်စရာပါ။ ပြီးတော့ သူကလည်း မြန်မာပြည်ဖွားဆိုပေမဲ့ လူဖြူ အမျိုးသမီး တယောက် ဖြစ်နေတယ်။ လူဖြူအမျိုးသမီး ဖြစ်နေတာကြောင့် ဂျပန်တွေက ဟယ်လင့် ရုပ်ရည်ကြည့်ပြီး သူလျှို လို့ စွတ်စွဲကာ ခဏခဏ ဖမ်းစီး နှိပ်စက်ခြင်းကိုလည်း ခံခဲ့ရရှာတယ်။ ချန်ကေရှိတ်ရဲ့ ဆိုးဝါးလှတဲ့ တရုတ်စစ်သားတွေ ၊ ရက်စက် ကြမ်းကြုတ်တဲ့ ဂျပန်စစ်သားတွေ၊ တောမီးလောင်မှ လက်ခမောင်း ထခတ်တဲ့ တောကြောင်တွေရဲ့ ရန်အသွယ်သွယ်ကို ကျော်ဖြတ်ခဲ့တဲ့ လူစွမ်းကောင်း သူနာပြု မိန်းမပျိုတစ်ဦး မြန်မာပြည်မှာ ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ သူကတော့ ဟယ်လင် ရိုဒရီဂတ်စ် ဖြစ်ပါတယ်။ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းနဲ့ ဒေါ်ခင်ကြည် ကိုပါ ဟယ်လင် တွေ့ကြုံခဲ့ဖူးတယ်။ အဖေက ပေါ်တူဂီလူမျိုး ဆရာဝန်ကြီး၊ အမေက စကော့ အမျိူးသမီး သူနာပြု တို့ရဲ့ သမီး ဟယ်လင်ဟာ မျိုးရိုးစဉ်လိုက် လူနာတွေကို ပြုစုစောင့်ရှောက်တဲ့ လုပ်ငန်းကိုပဲ စိတ်ပါဝင်စားတယ်။ သူ့အဖေ ဆရာဝန်ကြီးကလည်း တောင်ကြီးမှာ မြေဝယ် အိမ်ဆောက်ပြီး အခြေချနေခဲ့တာ ကြာပြီ။ မြန်မာ့ ရေမြေကို ချစ်မြတ်နိုးတဲ့ အဖေက မွေးလာတော့ မြန်မာပြည်သား လူနာများစွာကို စောင့်ရှောက်ရနေရတာကို ကျေနပ်နေတဲ့ ဟယ်လင် ပါ။ ဟယ်လင်ဟာ လူနာတွေကို ဘယ်တော့မှ စွန့်ခွာသွားမယ့် လူမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါကြောင့်လည်း ဂျပန်ခေတ် တစ်ခုလုံး ဆိုးဝါးတဲ့ အတွေ့အကြုံ တွေ အမျိုးမျိုး ကြုံတွေခဲ့ရတာပေါ့။ အမေနဲ့ ညီမဖြစ်သူတို့ အိန္ဒိယကို ထွက်ပြေးသွားချိန်မှာ လူနာတွေအတွက် သူ တောင်ကြီးဆေးရုံ မှာ နေရစ်ခဲ့တယ်။ သူဟာ ရှားမှ ရှားတဲ့ အမျိုးသမီး သူနာပြုတယောက်။ လူနာတွေကို ဘယ်တော့မှ မျက်နှာလွဲ ခဲပစ် မထားခဲ့ရက်နိုင်ဘူး။ ဂျပန်တွေရဲ့ ထိုးစစ် ပြင်းထန်လွန်းတာကြောင့် အခွင့်ထူးခံ လူတန်းစား အနည်းငယ်ကလွဲရင် ကျန်တဲ့ အင်္ဂလိပ်လူမျိူး အရာရှိ အရာခံ ဝန်ထမ်းတွေ၊ အရပ်သား နိုင်ငံခြားသားတွေနဲ့ သူတို့ မိသားစုဝင်တွေဟာ တောလမ်းခရီးလမ်းကြောင်းအမျိုးမျိုးကနေ အိန္ဒိယ ထဲကို ဝင်ဖို့ ကြိုးစားကြတယ်။ တောင်ကြီးဆေးရုံ က မျက်နှာဖြူ ဆေးရုံအုပ်တွေ၊ လူကြီးတွေ ဂျပန် မဝင်ခင် ပြေးသွားကြတဲ့ အချိန်မှာ ဟယ်လင် ရိုဒရီဂတ်စ် ဆိုတဲ့ သူနာပြု တယောက်က သူ့ လူနာတွေ အတွက် စိုးရိမ်လို့ ကိုယ်လွတ်ရုန်းမပြေးခဲ့ရှာဘူး။ လူကောင်သေးသေး အပျိုအရွယ်လေးပေမဲ့ ဇွဲသတ္တိ အပြည့်နဲ့ လူနာတွေကို ဆေးကုပေး၊ အစားအသောက် တတ်နိုင်သမျှ ရှာဖွေ ကျွေးမွေးပြုစုတယ်။ သူ့ကို ကူညီနေတဲ့ သူနာပြုကလည်း အယ်နီ ဆိုတဲ့ ရှမ်းမလေး တယောက်ပဲ ရှိတယ်။ ဆေးရုံမှာ ခဏတာ လုပ်အားပေး လာလုပ်တဲ့ အင်္ဂလိပ် တပ်ကြပ်ကြီး ကတော့ ဟယ်လင့် စွမ်းဆောင်မှုတွေကြောင့် မီးအိမ်ရှင်မလေး ဖလော်ရင့်နိုက်တင်ဂေး ဆိုပြီး တင်စား ခေါ်ဝေါ်ခဲ့တယ်။ ” ဗမာ့ဟယ်လင် ” စာအုပ်ကတော့ နိုင်ငံခြားသူ သူနာပြုတဦးရဲ့ မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ တွေ နဲ့ သူရင်ဆိုင်ခဲ့ရတဲ့ ဘေးအန္တရယ်တွေကို အရိုးရှင်းဆုံး တင်ပြသွားခဲ့ပါတယ်။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတွင်းက မြန်မာပြည်ရဲ့ အဆိုးဝါးဆုံး ကာလကို ကျော်ဖြတ်ခဲ့ရတဲ့ နိုင်ငံခြားသား သူနာပြုတယောက် ရဲ့ ကိုယ်တိုင်ရေးမှတ်တမ်း ဖြစ်ပါတယ်။